چرا ما به حق امتیاز NFT بیشتر و بازارهای کمتری نیاز داریم
در دنیای به سرعت در حال توسعه NFT ها، تصمیم بازار پیشرو OpenSea برای حذف موقت کارمزد 2.5 درصدی خود در فروش و کاهش حمایت های حق امتیاز سازندگان در پاسخ به ظهور پلتفرم رقیب، Blur، بحث های بحث انگیزی را برانگیخته است.
اما اگر دنیای متفاوتی وجود داشت، دنیایی که در آن هنرمندان از قید دلالان سکو رها می شدند، چه می شد؟
بخشی از دلیل ورود من به رمزنگاری عشق به نرم افزار منبع باز و تمرکززدایی بود. این ایده که هر کسی، در هر کجا، می‌تواند در اقتصاد دیجیتال که هنرمندان و حق امتیازها را در اولویت قرار می‌دهد، مشارکت کند، به یک عامل انگیزشی بزرگ تبدیل شد و سازندگان را به سمت پذیرش NFT تشویق کرد.
Blur با استفاده از یک مدل حق امتیاز-اختیاری ساخته شده است، که برخی معتقدند برای سلامت طولانی مدت صنعت مثبت است.
حق امتیاز دائمی که زمانی به عنوان جام مقدس طرفداران NFT تلقی می شد، به عنوان دلیل مهمی برای هنرمندان برای پذیرش فناوری بلاک چین مطرح می شد. با این حال، بسیاری از پلتفرم‌های NFT، مانند Blur و OpenSea، تصمیم گرفته‌اند که الزام خریداران به پرداخت حق امتیاز را حذف کنند، که این اصل را تهدید کرده است.
با این حال، همانطور که نمونه های متعددی از تاریخ هنر می تواند تأیید کند، همیشه اینطور نبود.
در قرن شانزدهم، آلبرشت دورر، هنرمند آلمانی، از نقاشی به چاپخانه تجاری تبدیل شد و از حق امتیاز به عنوان یکی از انگیزه های اصلی خود یاد کرد. دورر استدلال کرد که ساده بود. حالا او می‌توانست نه تنها یک عکس، بلکه چندین عکس بسازد. «نقاشی من به خوبی تمام شده و رنگ‌آمیزی دارد [but] […] من سود کمی از آن دارم. اگر به حکاکی پایبند بودم، امروز ۱۰۰۰ فلورین مرد ثروتمندتری خواهم بود.»
دورر یک هشدار حیاتی در مورد حق امتیاز اضافه کرد. یک تهدید خونسرد برای کپی‌کنندگان احتمالی که فکر می‌کردند می‌توانند نسخه‌هایی از هنر او را بدون پرداخت هزینه‌های توافق شده قبلی چاپ و بفروشند (*ahem* OpenSea and Blur):
“نگه دار! ای حیله گر، بیگانه با کار، و دزدان مغز مردان دیگر! عجولانه فکر نکنید که دست دزدانه خود را روی کارهای من دراز کنید! برحذر بودن! آیا نمی دانید که من از باشکوه ترین امپراطور ماکسیمیلیان اعطایی دارم که هیچکس در سرتاسر قلمرو امپراتوری اجازه چاپ یا فروش تقلیدهای ساختگی از این حکاکی ها را نداشته باشد؟
گوش بده! و به خاطر داشته باشید که اگر این کار را از روی کینه و طمع انجام دهید، نه تنها اجناس شما مصادره می شود، بلکه اجساد شما نیز در معرض خطر مرگبار قرار می گیرد.»
با این حال، اجرای حق امتیاز در طول تاریخ هنر، اغلب با درجات مختلف موفقیت، آمده و رفته است.
در سال 1973، رابرت اسکال، یک سرمایه دار تاکسی و علاقه مندان به هنر، اثر هنری رابرت راوشنبرگ “ذوب” را به قیمت 85000 دلار فروخت که پانزده سال قبل آن را تنها به قیمت 900 دلار خریداری کرده بود. هنرمند از این معامله خشمگین شد و فریاد زد: “من بی وقفه برای شما کار کرده ام تا چنین سودی به دست آورید؟”
پنجاه سال به جلو، و ما دوباره اینجا هستیم.
OpenSea “یک تغییر عظیم در اکوسیستم NFT رخ داده است.” توییت کرد در 17 فوریه. «در ماه اکتبر شاهد حجم قابل توجهی بودیم و کاربران به سمت بازارهای NFT رفتند که درآمد سازندگان را به طور کامل تحمیل نمی کردند. امروز، علیرغم بهترین تلاش ما، این تغییر به طرز چشمگیری سرعت گرفته است.»
این حرکت به‌طور پیش‌بینی‌شده باعث ایجاد حیرت در میان بسیاری از افراد جامعه NFT شده است، به طوری که برخی استدلال می‌کنند که از پلتفرم‌های حق امتیاز-اختیاری حمایت می‌کنند.
با این حال، تغییر ناگهانی سیاست OpenSea به‌طور پیش‌بینی‌شده بسیاری را متعجب کرده است که نتیجه آینده برای سازندگان NFT که به حق امتیاز در اقتصاد دیجیتال Web3 متکی هستند چه خواهد بود.
با این حال، دیگران دیدگاه متفاوت تری دارند و نمی‌دانند که آیا پویایی دیگری در بازی ممکن است نیازهای سازندگان و پلتفرم‌ها را متعادل کند.
با این حال، به عنوان یک جامعه رمزنگاری، معتقدم که می‌توانیم بهتر عمل کنیم. من معتقدم که حق‌الامتیاز منبع حیاتی هر اکوسیستم خلاقانه‌ای است، چه چاپگری و چه هنر دیجیتال. این که آنها امروز در معرض تهدید هستند، مانند لحظه ای دو قدم به جلو و یک گام به عقب است.
امید من این است که یک بازار NFT منبع باز و غیرمتمرکزتر پدید آید. این که مسابقه موش تا انتهای خلق دیجیتال یک چرخش را طی می کند. هنرمندان لایق بهتری هستند.