کمیته بازل پیشنهاد می‌کند قرار گرفتن بانک‌ها در معرض ارزهای دیجیتال پرخطر باید به 1 درصد محدود شود.
مقاله مشاوره تقسیم دارایی‌های رمزنگاری شده به گروه‌های 1 و 2 را پیشنهاد می‌کند. گروه 1 شامل دارایی‌های سنتی توکن‌شده مانند سهام منتشر شده در بلاک چین و استیبل کوین‌هایی است که الزامات طبقه‌بندی را برآورده می‌کنند.
الزامات طبقه بندی شامل گذراندن آزمون ریسک بازخرید و آزمون ریسک پایه است. تست ریسک بازخرید تضمین می‌کند که استیبل کوین‌ها همیشه با ارزش ثابت قابل بازخرید هستند. تست ریسک پایه تعیین می کند که آیا استیبل کوین می تواند نزدیک به ارزش ثابت فروخته شود یا خیر.
استیبل‌کوین‌ها و ارزهای رمزپایه‌ای که این الزامات را برآورده نمی‌کنند در گروه 2 قرار می‌گیرند. این ارزها نسبت به دارایی‌های گروه 1 خطرناک‌تر هستند و شامل ارزهای دیجیتال مانند بیت‌کوین و اتریوم و همچنین استیبل کوین‌های الگوریتمی می‌شوند. از این رو، کمیته یک سقف 1 درصدی را برای قرار گرفتن در معرض دارایی‌های کریپتو گروه 2 توصیه می‌کند.
برای بانک‌های بزرگی مانند JP Morgan و Chase که نزدیک به 264 میلیارد دلار سرمایه درجه یک دارند، سقف 1% نشان دهنده میلیاردها دلار است که می‌توان در ارزهای دیجیتال نگهداری کرد.
در مقاله مشاوره قبلی پیشنهاد شده بود که بانک‌ها باید اطمینان حاصل کنند که همه قرار گرفتن در معرض کریپتو با مقدار سرمایه معادل پشتیبانی می‌شوند. به عبارت دیگر، اگر یک بانک 100 دلار رمزنگاری داشته باشد، باید اطمینان حاصل کند که 100 دلار به عنوان ذخیره دارد.
با این حال، کمیته به انتقاداتی که برای مقاله مشاوره قبلی خود دریافت کرده بود توجه کرده است. مقاله جدید قوانین سبک تری را برای ارزهای رمزپایه با مشتقات مایع معادل مانند صندوق های قابل معامله در مبادلات (ETF) پیشنهاد می کند و احتمال پوشش ریسک را تشخیص می دهد.