کشف بیت کوین یک پازل است

ارسال شده در 2022-02-10 |

یک مکالمه تکراری در جامعه بیت کوین این سوال است که “آیا بیت کوین اختراع شد یا کشف شد؟” در ابتدا این سوال ساده به نظر می رسد. بدیهی است که بیت کوین اختراع شده است، اینطور نیست؟

نه. به نظر من، بیت کوین، مانند هر «اختراع» علمی و فناوری دیگری، کشف شده و واقعاً اختراع نشده است.

هدف این مقاله توضیح این موضوع و کمک به شما در درک این موضوع است که چرا اگر ساتوشی ناکاموتو هرگز وجود نداشت، بیت کوین در نهایت توسط شخص دیگری کشف می شد.

امکان مجاور

چهره ای در ناخودآگاه جمعی ما وجود دارد که نابغه تنها را در گاراژ خود نشان می دهد. این دانشمند باهوش و نادرست در حال کشف برخی از اسرار بزرگ طبیعت به تنهایی است.

این تصویر کاملا اشتباه است. حتی نابغه هایی مانند اسحاق نیوتن تشخیص دادند که “اگر من بیشتر دیده باشم، با ایستادن بر شانه های غول ها بوده است.”

شکل 1: صفحه اول https://scholar.google.com/undefined

این مفهوم در ابتدا مخالف به نظر می رسد، اما شواهد تاریخی این دیدگاه را تایید می کند.

چندین اکتشاف علمی مانند حساب دیفرانسیل و انتگرال و نظریه انتخاب طبیعی وجود دارد که بارها و بارها به طور مستقل اتفاق افتاده است.

برای بسیاری از ما، نظریه انتخاب طبیعی به طور کلاسیک به چارلز داروین نسبت داده می شود. داستان او به خوبی شناخته شده است: او در سراسر جهان با HMS Beagle دریانوردی کرد، فنچ ها را در جزایر گالاپاگوس، زلزله 1835 شیلی و غیره مطالعه کرد. چیزی که تعداد کمی از مردم می دانند این است که امروزه تألیف نظریه انتخاب طبیعی به داروین والاس نسبت داده می شود.

به این دلیل که داروین بیش از 20 سال طول کشید تا کشف خود را منتشر کند و در این بین یک طبیعت دان جوان به نام آلفرد راسل والاس به همان نتایجی رسید که داروین به آن رسیده بود. والاس جنگل های بارانی آمازون و مجمع الجزایر مالایی را مطالعه کرد. آیا آنها دو نابغه منزوی بودند که کشف کردند تکامل به طور کاملا مستقل چگونه کار می کند؟

بله و خیر.

این دو دانشمند برجسته به همان منابع دسترسی داشتند. هر دو به کار جیمز هاتون و چارلز لیل، دو زمین‌شناس اشاره می‌کنند که در مورد چگونگی وقوع تغییرات تدریجی در یک بازه زمانی طولانی، که به عنوان زمان زمین‌شناسی یا زمان عمیق شناخته می‌شود، بحث کردند. این دیدگاه به عنوان یکنواخت گرایی شناخته می شود و با فاجعه گرایی که در آن زمان با سیل بزرگ و این عقیده که سن زمین تنها 10000 سال است همراه بود، مخالف است. به لطف این نویسندگان، مفهوم زمان عمیق در جامعه علمی شروع به وجود کرد. هم داروین و هم والاس این آثار را خوانده اند.

در مورد کار توماس آر. مالتوس هم همینطور. مالتوس موضوع منابع محدود را مورد بحث قرار داد و حتی ایده‌های «جنگ برای زندگی» و «بقای بهترین‌ها» را ترسیم کرد. اما او کار خود را بر جغرافیای جمعیت متمرکز کرد، نه طبیعت. هم داروین و هم والاس کار مالتوس را به عنوان یک قطعه کلیدی در پازل تکامل نقل کردند.

همین امر در مورد اسحاق نیوتن و گوتفرید ویلهلم لایب نیتس نیز صدق می کند که به طور مستقل حساب دیفرانسیل و انتگرال را کشف کردند. آن ریاضیدانان بقیه عمر خود را صرف تلاش برای کشف اینکه چه کسی مخترع واقعی حساب دیفرانسیل و انتگرال است، به جای این که فکر کنند می توان آن را دو بار در مدت زمان کوتاهی توسعه داد، سپری کردند.

اصطلاح “ممکن مجاور” در سال 1996 توسط استوارت کافمن، زیست شناس تکاملی ابداع شد. برای او، سیستم های بیولوژیکی قادرند از تغییرات تدریجی به سیستم های پیچیده تبدیل شوند. این به توضیح چگونگی ایجاد سیستم های پیچیده کمک می کند: یک مرحله در یک زمان.

به عنوان مثال: منشأ حیات به طور فرضی در محیطی بدوی به نام “سوپ اولیه” رخ داده است. جو فاقد اکسیژن بود و سرشار از هیدروژن، آمونیاک، متان و آب بود. چیزی باعث شد این مولکول ها به هم بچسبند و تبدیل به اسید آمینه شوند. اینها توانستند با یکدیگر ترکیب شوند و پروتئین ها را تشکیل دهند و مواد آلی ایجاد کنند. این ماده آلی ممکن است در نهایت باعث به وجود آمدن حیات بیولوژیکی آنگونه که امروزه می شناسیم، شده باشد. هر مرحله در این زنجیره نمی توانست قبل از مرحله قبلی وجود داشته باشد. هیدروژن، متان، آب و آمونیوم برای تشکیل پروتئین با یکدیگر پیوند نمی‌یابند، اما شکل نوترکیب آنها به نام اسیدهای آمینه پیوند می‌خورد.

امکان مجاور جوهر فرآیند علمی است، زمانی که دانش جدید بر اساس دانش مجاور موجود، خواه کتاب یا مقاله علمی، کشف می شود. اساساً، دانش علمی موجود، تکه‌های پازلی را نشان می‌دهد که از قبل در مقابل همه جمع شده‌اند. دانشمندی که به کشفی دست می‌یابد، به سادگی تناسب جدیدترین قطعه را پیدا می‌کند.

مفهوم اصلی “میم” توسط زیست شناس ریچارد داوکینز در کتاب “ژن خودخواه” تعریف شد. این کتاب مطالعه ای است در مورد اینکه چگونه ژن ها واحد انتخاب در تکامل هستند، نه گونه، گروه یا حتی فرد. در کتاب، نویسنده پیشنهاد می‌کند که ژن‌ها برای زیست‌شناسی همان میم‌ها برای اطلاعات فرهنگی هستند، و کوچک‌ترین واحد انتخاب فرهنگی یک میم است. به عبارت دیگر، هم یک داستان، یک آهنگ و حتی یک تصویر با متن در بالا میم هستند. مشابه با “حوضچه ژن”، “حوضچه میم” وجود دارد که در آن همه میم ها برای فضا رقابت می کنند، به اشتراک گذاشته می شوند یا فراموش می شوند. این واحدهای فرهنگی در یک استخر میم قرار دارند که همه دانشمندان می توانند اطلاعات را در آنجا مشاهده کنند.

این مخزن میم به اشتراک گذاشته شده است و امکانات را برای تکامل علمی و فرهنگی محدود به مجاورت ممکن می کند که این واحدهای اطلاعات فرهنگی اجازه می دهند. به عبارت دیگر، وجود نظریه انتخاب طبیعی بدون مالتوسیسم یا یکسان گرایی امکان پذیر نخواهد بود.

شکل 2 و 3 نمایش شماتیک امکان مجاور و روند پیشرفت علمی است.

علم داستانی روان-تاریخ که توسط ایزاک آسیموف توصیف شده است، این مفهوم را به خوبی نشان می دهد. در تاریخ روانی، حتی اگر اعمال یک فرد خاص قابل پیش بینی نباشد، می توان رویدادهای آینده را با استفاده از آمار اعمال شده برای جمعیت های بزرگ پیش بینی کرد.

هم تاریخ روانی، مفهومی از داستان علمی تخیلی، و هم امکان مجاور، مفهومی از زیست شناسی، یک ویژگی مشترک دارند: اعمال افراد خاص برای گرایش کلان اهمیتی ندارد.

ما دوست داریم خودمان را دانه های برف خاصی بدانیم، اما در واقع همه ما با تغییرات اولیه محدود و چند کهن الگوی شخصیتی کاملاً معمولی هستیم، همانطور که چند دسته در هر آزمون شخصیتی مانند تست هلند کد (RIASEC) یا آزمون مایرز-بریگز نشان می دهد. .

که این سؤال را ایجاد می کند: آیا یک انسان می تواند چیز جدیدی را اختراع کند؟

کشف بیت کوین

همانند تصویر دانشمند تنها، ما نیز تمایل داریم که ساتوشی ناکاموتو را به این شکل تصور کنیم. اما در واقعیت، او در زمان تصور بیت کوین نیز بر شانه غول ها بود.

بیت کوین ممکن است «جدید» به نظر برسد، اما در واقعیت، اوج یک فرآیند 30 ساله توسط گروهی از افراد علاقه مند به رمزگذاری و حفظ حریم خصوصی است. آنها “سایفرپانک” نامیده می شوند. مانیفست Cypherpunk به سال 1993 باز می گردد. چندین تلاش برای حل مسئله انتقال ارزش با حفظ حریم خصوصی بدون نیاز به اعتبارسنجی خارجی قابل اعتماد قبلاً انجام شده بود و شکست خورده بود. به طور خلاصه، می‌توانیم برخی از قطعات پازل استخر memetic سایفرپانک مورد استفاده توسط ساتوشی را ساده کنیم:

در سال 1997، آدام بک Hashcash را ایجاد کرد، یک ابزار ضد هرزنامه که ارسال ایمیل را پرهزینه (از نظر زمان و قدرت محاسباتی) می کرد و اسپم را از نظر اقتصادی غیرممکن می کرد.
در سال 2004، هال فینی گواهی کار قابل استفاده مجدد (RPOW) را بر اساس Hashcash ایجاد کرد. RPOW توکن های رمزنگاری بودند که فقط یک بار قابل استفاده بودند. اعتبار سنجی و حفاظت دوبار مصرف همچنان روی یک سرور مرکزی انجام می شد.
در سال 2005، نیک سابو پیشنهاد “bitgold” را منتشر کرد، یک توکن دیجیتال مبتنی بر RPOW. بیت گلد محدودیت رمزی نداشت، اما تصور می‌کرد که واحدها با توجه به میزان پردازش محاسباتی استفاده شده در ایجادشان، ارزش متفاوتی دارند.
در سال 2008، فردی که با نام مستعار ساتوشی ناکاموتو فعالیت می کرد، وایت پیپر بیت کوین را منتشر کرد که مستقیماً به بیت گلد و هش کش اشاره می کند.

با یادگیری از تمام این تلاش ها بود که ساتوشی توانست به مجاورت ممکن جادویی به نام بیت کوین دست یابد. اما حقیقت این است که به همان اندازه که ساتوشی درخشان بود، اگر او در سال 2008 بیت کوین را کشف نمی کرد، احتمالاً کسی تا به حال آن را کشف کرده بود.

شکل 4: جدول زمانی ماقبل تاریخ بیت کوین از طرح B توییت.